blog / Genesis Photo Press: Ιανουαρίου 2015Genesis

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Νέα κυβέρνηση πλέον για τη χώρα μας, νέα πρόσωπα, δηλώσεις, πρώτες εξαγγελίες. Και οι Έλληνες πολίτες – είτε με νικητήρια χαμόγελα στα χείλη είτε με αυξημένες προμήθειες σε γάλα εβαπορέ στα ντουλάπια τους – περιμένουν να διαπιστώσουν τι αλλαγές θα φέρει στην καθημερινότητά τους το νέο πολιτικό σκηνικό.

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Η κηδεία του Ντέμη Ρούσσου, στην Αθήνα.

Πλήθος κόσμου, φίλοι και συγγενείς αποχαιρέτησαν τον μεγάλο καλλιτέχνη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών

ΝΙΚΟΣ ΑΛΙΑΓΑΣ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ & ΕΜΙΛΙ ΡΟΥΣΣΟΥ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΝΤΕΜΗ

H ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΝΤΕΜΗ ΡΟΥΣΣΟΥ ΜΑΡΙ

EMIΛΙ ΡΟΥΣΣΟ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΝΤΕΜΗ

ΤΑ ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΙΑ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΙ ΕΜΙΛΙ

Ο ΞΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΝΤΕΜΗ ΚΩΣΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣ.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ

Γιώργος Χατζηνάσιος Κώστας Πρέκας

Ο Πασχάλης με την γυναίκα του την Αλίκη και η Μαρίζα Κωχ

Β.Μεϊμαράκης Ο Γάλλος πρεσβευτής στην Ελλάδα Ζαν Λουπ Κιούν Ντελφόρζ

Ο ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΑΔΗΣ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΗΛΙΑΣ ΨΙΝΑΚΗΣ

Ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΜΟΥΤΣΑΤΣΟΣ Δ.ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΣΥΖΥΓΟΣ

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Ποιοτικό διαμάντι στη μουσική

ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΠΑΝΤΑΣ

«Της ημέρας τα σκοτάδια», τίτλος κύκλου που διαγράφει λαμπρή πορεία στο ποιοτικό τραγούδι, με τον Βασ. Γισδάκη και συμμετοχή της Ρίτας Αντωνοπούλου. Ποιος είναι ο δημιουργός; Ο Δαμιανός Πάντας σε στίχους της Βασιλικής Β. και του Αντώνη Παπακωνσταντινίδη. Ένα πάντρεμα, δηλαδή, αρίστων -ο καθένας στην Τέχνη του.

Το γεγονός της αξιοσημείωτης αυτής κυκλοφορίας μας παρακίνης (ε να ερευνήσουμε την καλλιτεχνική βιογραφία του συνθέτη Δαμιανού Πάντα. Βρεθήκαμε προ ευχάριστων εκπλήξεων: Είναι γιος γνωστού στον χώρο μας Πρόδρομου (Μάκης)και της κυρίας Όλγας Πάντα.

Ακολουθώντας τα βήματα του Δαμιανού, καταγράψαμε και κυριότερες στιγμές τους:

-Αποφοίτησε από την περίφημη Λεόντειο, σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην μοναδική στον τομέα Σχολή Σταυράκου και στη συνέχεια, έλαβε πτυχία: Πιάνου στο Εθνικό Ωδείο (με Αριστείο) και Ειδικού Αρμονίας (πάλι με Αριστείο) !

Ακολούθως, σπούδασε Σύνθεση και Ενορχήστρωση στο Ρούαγιαλ Κόλετζ οφ Μιούζικ, στο Λονδίνο. Ανώτερες σπουδές Πιάνου και πτυχίο Αντίστιξης με ειδική μνεία.

Οι σπουδές του συνεχίστηκαν και σε άλλα ανώτατα επίπεδα: Διπλώματα, Σύνθεσης με Άριστα παμψηφεί (τάξεις Θ. Αντωνίου, Μπ. Κανά και Ν. Παναγιωτάκη) και Διεύθυνσης Ορχήστρας.

-Μετά απ’ όλα αυτά, συνεργάζεται με Ωδεία ως καθηγητής πιάνου και Ανώτερων Θεωρητικών, δημιούργησε 5μελή ορχήστρα και παρουσιάζει τη μουσική του, με εμφανίσεις και συναυλίες σε μουσικές σκηνές.

-Πριν το έργο του για τον Γισδάκη ο Δαμιανός Πάντας έγραψε σονάτες για πιάνο, μουσική δωματίου, συμφωνικά ποιήματα, μουσική για ensemble, χορικά τραγωδιών, χορωδιακά με ορχήστρα, κονσέρτο, συμφωνία, σάουντρακ για ταινίες μικρού μήκους και τραγούδια.

Φεβρουάριος 2015-Χρηστος Π.

Του Χρήστου Πριτσαπίδουλα

Των νοικοκυραίων

Στην αρχή ήθελα να γράψω ποίημα. Πολύστιχο, βαρύ, ας πούμε σοβαρό, καταγγελτικό, μήπως και κάποιοι καταλάβουν… τι; Να, ότι έκαναν λάθος. Κάνουν λάθος οι νοικοκυραίοι; Αυτοί είναι προσεκτικοί, τα ζυγιάζουν όλα, τα κοιτάνε απ’ όλες τις πλευρές, δεν ριψοκινδυνεύουν… Να χάσουν κι αυτό που τους απόμεινε;

Όχι, κρατούν, τη σοβαρότητά τους, τα έστω και λίγα λεφτά τους, το σπιτάκι τους, το χτηματάκι τους, τ’ αυτοκινητάκι τους, τον κόπο της ζωής τους, τ’ άνεργα παιδάκια τους. Την ησυχία τους, τον κοινωνικό τρόπο τους, το σεβασμό σ’ αυτά που υπηρέτησαν απ’ τα μικράτα τους. Τις φοβίες τους. Φροντίζουν στην κηδεία τους να πάνε πολλοί κι ας μην χωνευόντουσαν. Θα βρεθούν και γι’ αυτή τα χιλιάρικα – όπως στο γάμο του παιδιού.

… Δεν σωπαίνω

Μετά είπα να στήσω ένα τραγούδι, ας πούμε χιπ χοπ και να τα χώνω χοντρά, να γελάω και να διασκεδάζω, να λέω ανοιχτά αυτά που θάβω βαθιά μέσα μου και να ηρεμώ, μέχρι να ξυπνήσω. Όμως…

Βλέπω το γείτονα που «τον έριξε» εκεί που μέχρι χτες έφτυνε και τον λυπάμαι. Αντικρίζω το παιδί του που άσχετο περί των Κοινών κραυγάζει υπέρ του νεκροθάφτη του, κάτι του ψιθυρίζω – δεν ακούει, περνάει το «τρενάκι» των 8 και το νανουρίζει.

Παρακολουθώ ντροπαλά την Ελένη των Ονείρων ν’ ακολουθεί τον Πάρι τον ψεύτη, τον αλήτη που την ξελόγιασε για μια θεσούλα τον διακοσίων σε σούπερ μάρκετ… άντε στον Οργανισμό, με την υπόσχεση «δεν ξέρεις τι γίνεται…», της λέω στ’ αυτί «που πας; Σκέψου τ’ αύριο. Θάβεις τα νιάτα σου, σκοτώνεις και μένα δε με σκέφτεσαι;». Κοιτάει αλλού, με αποστρέφεται; Με μισεί; Μα της λέω την αλήθεια. «Τι να κάνω; λέει, βγάζω τη βενζίνη, το φραπέ και τα τσιγάρα μου… Θα μου τα δώσεις εσύ;» Δε σωπαίνω, συνεχίζω να της ψιθυρίζω για το ταξίδι που υπάρχει για όλους μας –ποιοι το εμποδίζουν, ποιοι μας ξεγελούν με μπιχλιμπίδια, τίποτε, χαμογελάει με συγκατάβαση. Μπορεί να με περάσει για κάποιον ονειροπαρμένο αλήτη. Δεν σωπαίνω…

… Πιστεύω

Σε τι; Κάποτε να ρθει η Ειρήνη και να δίνω σοκολάτες στα παιδιά, να χαίρονται και να δοξάζουν τη Φύση. Κάποτε να ξυπνάω και να κοιτάω απέναντι τα βουνά κι όχι την τσέπη μου. Να τρώω ότι μου ανήκει κι ο κλέφτης μου να δουλεύει για τη φαμελιά του. Να ψηφίζω εγώ κι ο απέναντί μου αυτόν που θα μας υπηρετεί …και να γελάμε με τον Καραγκιόζη, το Χατζηαβάτη, τον μπάρμπα Γιώργο και τον κακό Πασά –ακίνδυνοι θα ‘ναι στο πανί του αλησμόνητου Μίμαρου… χαλκομανίες θα ‘ναι!