Φεβρουάριος 2015-Χρηστος Π.

Του Χρήστου Πριτσαπίδουλα

Των νοικοκυραίων

Στην αρχή ήθελα να γράψω ποίημα. Πολύστιχο, βαρύ, ας πούμε σοβαρό, καταγγελτικό, μήπως και κάποιοι καταλάβουν… τι; Να, ότι έκαναν λάθος. Κάνουν λάθος οι νοικοκυραίοι; Αυτοί είναι προσεκτικοί, τα ζυγιάζουν όλα, τα κοιτάνε απ’ όλες τις πλευρές, δεν ριψοκινδυνεύουν… Να χάσουν κι αυτό που τους απόμεινε;

 Όχι, κρατούν, τη σοβαρότητά τους, τα έστω και λίγα λεφτά τους, το σπιτάκι τους, το χτηματάκι τους, τ’ αυτοκινητάκι τους, τον κόπο της ζωής τους, τ’ άνεργα παιδάκια τους. Την ησυχία τους, τον κοινωνικό τρόπο τους, το σεβασμό σ’ αυτά που υπηρέτησαν απ’ τα μικράτα τους. Τις φοβίες τους. Φροντίζουν στην κηδεία τους να πάνε πολλοί κι ας μην χωνευόντουσαν. Θα βρεθούν και γι’ αυτή τα χιλιάρικα – όπως στο γάμο του παιδιού.

… Δεν σωπαίνω

Μετά είπα να στήσω ένα τραγούδι, ας πούμε χιπ χοπ και να τα χώνω χοντρά, να γελάω και να διασκεδάζω, να λέω ανοιχτά αυτά που θάβω βαθιά μέσα μου και να ηρεμώ, μέχρι να ξυπνήσω. Όμως…

Βλέπω το γείτονα που «τον έριξε» εκεί που μέχρι χτες έφτυνε και τον λυπάμαι. Αντικρίζω το παιδί του που άσχετο περί των Κοινών κραυγάζει υπέρ του νεκροθάφτη του, κάτι του ψιθυρίζω – δεν ακούει, περνάει το «τρενάκι» των 8 και το νανουρίζει.

Παρακολουθώ ντροπαλά την Ελένη των Ονείρων ν’ ακολουθεί τον Πάρι τον ψεύτη, τον αλήτη που την ξελόγιασε για μια θεσούλα τον διακοσίων σε σούπερ μάρκετ… άντε στον Οργανισμό, με την υπόσχεση «δεν ξέρεις τι γίνεται…», της λέω στ’ αυτί «που πας; Σκέψου τ’ αύριο.  Θάβεις τα νιάτα σου, σκοτώνεις και μένα δε με σκέφτεσαι;». Κοιτάει αλλού, με αποστρέφεται; Με μισεί; Μα της λέω την αλήθεια. «Τι να κάνω; λέει, βγάζω τη βενζίνη, το φραπέ και τα τσιγάρα μου… Θα μου τα δώσεις εσύ;» Δε σωπαίνω, συνεχίζω να της ψιθυρίζω για το ταξίδι που υπάρχει για όλους μας –ποιοι το εμποδίζουν, ποιοι μας ξεγελούν με μπιχλιμπίδια, τίποτε, χαμογελάει με συγκατάβαση. Μπορεί να με περάσει για κάποιον ονειροπαρμένο αλήτη. Δεν σωπαίνω…

… Πιστεύω

Σε τι; Κάποτε να ρθει η Ειρήνη και να δίνω σοκολάτες στα παιδιά, να χαίρονται και να δοξάζουν τη Φύση. Κάποτε να ξυπνάω και να κοιτάω απέναντι τα βουνά κι όχι την τσέπη μου. Να τρώω ότι μου ανήκει κι ο κλέφτης μου να δουλεύει για τη φαμελιά του. Να ψηφίζω εγώ κι ο απέναντί μου αυτόν που θα μας υπηρετεί …και να γελάμε με τον Καραγκιόζη, το Χατζηαβάτη, τον μπάρμπα Γιώργο και τον κακό Πασά –ακίνδυνοι θα ‘ναι στο πανί του αλησμόνητου Μίμαρου… χαλκομανίες θα ‘ναι!