ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

 

Του Χρήστου

ΠΡΙΤΣΑΠΙΔΟΥΛΑ-ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

δημοσιογράφου

Πέρασε και το Πάσχα –η Λαμπρή για μένα- έφαγα κοκορέτσι και κεφαλάκι που απαγορεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το χάρηκα, δεν κοιμήθηκα μεσημέρι, η κουβέντα μας «έφαγε» τις ώρες ∙ το βράδυ στην πλατεία της Κάτω Αχαγιάς κόσμος και κοσμάκης, δεν έπεφτε καρφίτσα. Οι πάμπολλες καφετέριες δούλεψαν επιτέλους ∙ ολόκληρος χειμώνας πέρασε νεκρός –και με το φόβο του ΣΔΟΕ.

Δευτέρα, και οι περισσότεροι «Αθηναίοι» και «Πατρινοί» έφυγαν τρέχοντας και συνωστίστηκαν στην αιωνίως κατασκευαζόμενη «εθνική» οδό (να την κάνει… πολλά τα λεφτά μάνα μ’) ∙ μέχρι να μπουν στην Αθήνα οι πρώτοι, και να τρυπώσουν στα διαμερίσματά τους, στη μοναξιά τους. Θα ξαναδούν ουρανό και χώμα στις άλλες γιορτές, αν ζουν «τα γερόντια» τους που τους τροφοδοτούν με κοτόπουλα, λαδάκι, πατατούλες και κανα φραγκάκι.

Τρίτη μετά το Πάσχα, η γυμνή ζωή επέστρεψε στη μικρή τσιγγανο-ελληνική πόλη μας, η πεζοδρόμηση του κέντρου της προχωρεί και μπορεί να ολοκληρωθεί όταν συμπληρωθεί χρόνος –καλώς εχόντων των πραγμάτων. Διαβάζω συνέντευξη της περίφημης τραγουδίστριας δημοτικών τραγουδιών Γωγώς Τσαμπά στο LIFO του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου και βλέπω μπροστά μου ένα σεμνό κανονικό κορίτσι που αγαπάει τη δουλειά και την οικογένειά του.

Ευτυχώς στην τηλεόραση και ορισμένα ραδιόφωνα έπαιξαν καλά δημοτικά αυτές τις μέρες και κουνήθηκαν όσοι Έλληνες δεν φοβούνται τις λοιδορίες των «ευρωπαίων».

Πόσο παλιά είναι αυτή η ιστορία –και πόσο ευεξήγητη η διακοπή εκδόσεως δίσκων από τις «μεγάλες» εταιρίες (πολυεθνικές), που έσβησαν από το χάρτη τους λαμπρούς καλλιτέχνες, για να λάμψουν οι άγευστοι «έντεχνοι» ∙ πάνε 40 χρόνια από τότε… μαζί με τους δημοτικούς οι παραγωγοί των πολυεθνικών «σκότωσαν» και τις δρώσες γενιές του λαϊκού μας τραγουδιού. Τώρα, ξαναπουλάνε και κερδοσκοπούν με τις επιτυχίες των «παλιών» ∙ τι δίνουν στους επιζώντες και τους απογόνους αφήστε τα. Είναι μια πονεμένη ιστορία που βαρύνει πολλούς και φυσικά τις κυβερνήσεις των υπόδουλων Ελλήνων, που πέρασαν…

Από την πλατεία Δημοκρατίας (ποιας απ’ όλες δημοκρατία;) που γράφω αυτό το σημείωμα, περνούν από μπροστά μου: ανάπηρος επαίτης πάνω στο χειροκίνητο καρότσι του, πάντα αγριεμένος …απαιτεί τον οβολό ∙ όταν τελειώνει τη «δουλειά» του, στην άλλη γωνία καβαλάει το ποδήλατο και φεύγει ευτυχισμένος.

Και η γυφτοπούλα, η Μαρία, κάθεται ντροπαλή στην πόρτα και περιμένει… Όσο για την Διονυσία -αυτή είναι λευκή, μάλλον «αγνώστου πατρός»- ζητάει με επιμονή και μονότονα ένα «ευρουλάκι» για ν’ αγοράσει «τσωμάκι». Στο τέλος συμβιβάζεται με πενηνταράκι. Φεύγει τρέχοντας να το δώσει στη μεγάλη αδερφή που περιμένει στ’ απέναντι παγκάκι. Τα γνωρίζω από τότε που γεννήθηκαν. Οι διπλανές παρέες χασκογελούν, σχολιάζουν με δόσεις ρατσισμού…

Το βράδυ, στο σπίτι, ταϊζονται τα γατιά, ψευτοτρώμε ενώ η τηλεόραση «παίζει» ειδήσεις ∙ ψήγματα από αλήθειες, υπερβολές για να χτυπηθούν οι αντίπαλοι του κόμματος που υποστηρίζεται, ακκισμοί από τις κοπέλες (όλων των ηλικιών) σε γλώσσα δήθεν δημοσιογραφική, που σκοτώνει τα ελληνικά ∙ παρουσιάζουν τις «πληροφορίες» και τους σχολιαστές που «όλα τα ξέρουν κι όλα τα μαχαιρώνουν».

Κοιμόμαστε με την τηλεόραση αναμμένη  -τώρα διαφημίζει, μαχαίρια, παντόφλες, φάρμακα, συσκευές παντός είδους και αυτοκίνητα… πολλά αυτοκίνητα. Κυκλοφορούν στον εγκέφαλό μου και χαμογελάω ευτυχισμένος.