ΕΣΗΕΑ

 

Το 50% την έγραψε κανονικά

Του Χρήστου Πριτσαπίδουλα-Γιαννακόπουλου

Υποψ. για το Β Πειθαρχικό Συμβούλιο

(τελικές εκλογές σήμερα κι αύριο -11 και 12 Ιουνίου 2015)

Η αποχή από τις εκλογές στην ΕΣΗΕΑ -του 50% περίπου των μελών- δεν  ξαφνιάζει πλέον κανέναν. Ορισμένους μάλιστα τους βολεύει εκλογικά.

Την τελευταία δεκαετία τα μισά μέλη του πρωτοβάθμιου σωματείου των δημοσιογράφων του λεκανοπεδίου (ημερήσιων και εβδομαδιαίων εφημερίδων, ραδιοτηλεοπτικών σταθμών και …λοιπών νέων ηλεκτρονικών Μέσων) απέχουν συνειδητά –και οι λόγοι είναι διάφοροι. Από αδιαφορία (οι εξασφαλισμένοι) μέχρι οργή για τη δράση των κρατούντων συνδικαλιστών.  Όσο για την εργοδοσία επιχαίρει και το μεταχειρίζεται ως επιχείρημα σε όσα επικαλείται, για να κλαδέψει και τα τελευταία δικαιώματά μας στη δουλειά, στη ζωή.

Βρίσκουν μια δικαιολογία -οι περισσότεροι απόντες- στον εαυτό τους, αλλά και όταν τους ρωτούν,  «γιατί;» Συνήθως λένε επιθετικά: «Υπάρχει σωματείο; Τί μπορεί να κάνει; Πάει αυτό… είναι ανύπαρκτο», (άλλοι εκστομίζουν πιο βαριές κουβέντες, που δεν γράφονται, ή το ρίχνουν στα κομματικά)- και ήσυχοι -;- πορεύονται στην πρώτη ή δεύτερη «δουλειά» τους.

Οι συνειδητοποιημένοι συνάδελφοι, όσοι είναι, κινούνται, μάχονται ∙ αντάμα οι μονοθεσίτες μεροκαματιάρηδες, τα αδικημένα «μπλοκάκια» (που πολλαπλασιάστηκαν … σαν τ’ αστέρια τ’ ουρανού βοηθούντων και συνδικαλιστών), οι άνεργοι που δεν εμπλέκονται σε παρέες «συμμορίες» για να βολευτούν. Μόνο αυτοί μετέχουν λίγο πολύ στις δράσεις του σωματείου, ελπίζοντας πάνω απ’ όλα σε μια ανάκαμψη από την κρίση, που ανατίναξε ό, τι είχαν πετύχει οι παλαιότεροι συνάδελφοι και οι ευνοϊκές περιστάσεις.

Δεν αρκούν όμως αυτά ∙ ποτέ δεν αρκούσαν, οι συνειδητοποιημένοι εργαζόμενοι πάντοτε ήταν ελάχιστοι, ανάμεσα στα 6000 μέλη, και οι συνθήκες δεν το ευνοούσαν. 

Πρέπει να ομολογείται: Λείπει το ταξικό σχέδιο σε ό, τι μας αφορά, η οργανωμένη αντεπίθεση, το αγωνιστικό πάθος. «Τα Ταμεία και τα μάτια μας, συνάδελφοι, φώναζε παντού και πάντοτε ο αξέχαστος συνδικαλιστής καιν αγωνιστής  Νίκος Καραντηνός –αυτός που έμπαινε μπροστά και πολεμούσε τις ίντριγκες και τις συνεννοήσεις «κάτω από το τραπέζι».

 Τόνιζε : «Μην κάνουμε πίσω… Για το μεροκάματο, τη σύνταξη και την ασπιρίνη μας».