(3) Ιστορία γι’ αγρίους

του Χρήστου Πριτσαπίδουλα

δημοσιογράφου

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Η κατάθεση στην ανάκριση έγινε πριν τη δικτατορία, το ’66. Ο φόβος είχε φωλιάσει αδυσώπητος μέσα μου ∙ η εποχή μύριζε αβεβαιότητα, πολιτική αστάθεια, υπόγεια απειλή.

Δήμαρχος είχε εκλεγεί ο «κόκκινος» της Απελευθέρωσης ∙ γείτονας, φίλος του μακαρίτη του πατέρα μου ∙ με γνώριζε από μωρό στην ταβέρνα μας –το «Δύπορτο» ! Με διόρισε δίπλα του, γραμματέα του.

Σε έξι μήνες  ο ΕΡΕτζής νομάρχης με απέλυσε, άγνωστο γιατί ∙ ίσως να διαπίστωσε ο δήμαρχος ότι δεν ήμουνα Κέντρο αλλά ΕΔΑ, ίσως…

Εγώ ακούω Μίκη στα «Καλά Καθούμενα» και δακρύζω…

Δίνω για μια θέση στη Νομαρχία Αιτωλοακαρνανίας. Έρχομαι πρώτος ∙ δεν προσλαμβάνομαι γιατί η δεύτερη λαβαίνει μόρια και με περνά ∙ ο μπαμπάς της ήταν τραυματίας του ’40. Δυστυχία μου.

Προσπαθώ να λάβω τη θέση που προκηρύχτηκε για τις Τεχνικές Υπηρεσίες της Νομαρχίας. Βαθμολογούμαι και βγαίνω πρώτος ∙ δεν προσλαμβάνομαι… ο μαθηματικός μαθαίνω αναβαθμολογεί και με φέρνει δεύτερο. Νέα απογοήτευση.

Έχω γνωριστεί μ’ έναν νέο δικηγόρο κεντρώο πολιτευτή ∙ έχω κολλήσει την ασθένεια του δημοσιογράφου… Εκδίδει το «114» -εφημερίδα ας το πούμε «κεντροαριστερή», της εποχής. Με βάζει «διευθυντή σύνταξης». Πρόσκαιρη ευτυχία και μελλοντική ταλαιπωρία μου, στην Ασφάλεια Αθηνών. Γιατί; Την ταχυδρομώ και στα κεντρικά των Λαμπράκηδων –Πειραιώς 4. Τη βρήκαν οι ασφαλίτες, όταν έκαναν ντου την πρώτη μέρα της ‘εθνοσωτηρίου επαναστάσεως’.

Μετά απ’ όλα αυτά τα τρικιμιώδη βρέθηκαν στην Αθήνα ∙ «να βρω την τύχη μου».

Πρώτη κίνηση, νοίκιασα σπίτι σε μια τρώγλη στις Τρεις Γέφυρες, χάλια… παρέα με τον Δημήτρη, τον κολλητό κι αγαπητό μου μέχρι σήμερα. Αυτουνού τ’ όνειρο, να γίνει συνθέτης.

Δεύτερη κίνηση, να πιάσω δουλειά στην Αυγή ή την Δημοκρατική Αλλαγή, της ΕΔΑ. Επαφή με το βουλευτή και τον Χρόνη Μίσσιο –γραμματέα του Μίκη στην Πειραιώς. Χλιαρή υποδοχή. Το περίμενα.

Μέχρι που να πετύχω την πόρτα ανοιχτή συνέχισα μια γνωριμία που έκανα στο Μεσολόγγι με τον Γεώργιο Γοργορίνη, εκδότη του Ανεξάρτητου Μεσολογγίου ∙ οικογενειακή εφημερίδα. Στην κατοικία του, Αριστοτέλους και πλατεία Βικτωρίας είχα την πρώτη μου φιλική υποδοχή και χαρτζιλίκι. Η ανταπόδοσή μου:  Έγραφα και επιμελούμουν τη βδομαδιάτικη έκδοση με πάθος ∙ κι έμαθα τα πάντα.

Απ’ ότι έμαθα, μετά από χρόνια, το τυπογραφείο ήταν γιάφκα του παράνομου ΚΚΕ. Μου το αποκάλυψε ο ιδιοκτήτης του, ο Δήμος Αντωνιάδης. Άγια τα χώματα που τον σκεπάζουν. Δάσκαλός μου στα τυπογραφικά.

(συνεχίζεται)