Μικροεπεισόδια στην πλατεία Εξαρχείων και Σoλωμού μετά την πορεία της Πρωτομαγιάς

«Φρούριο» το Πολυτεχνείο σήμερα απο την Αστυνομία για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς

(2) Ιστορία γι’ αγρίους

 

Του Χρήστου Πριτσαπίδουλα

-Γιαννακόπουλου

Δημοσιογράφου

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Βρέθηκα στις Σέρρες μόνος κι ανυπεράσπιστος. Κοιμήθηκα τον ύπνο του δικαίου σε ξενοδοχείο και το πρωί βρέθηκαν ενώπιος ενωπίω στον ανακριτή ∙ με κοίταξε για δευτερόλεπτα αμήχανος, χωρίς να μιλάει, όσο του εξηγούσα το λόγο της παρουσίας μου.

Με έβαλε να καθίσω, με κέρασε καφέ (!), έκλεισε την πόρτα ∙ αφού είπε στον υπάλληλο που καθόταν στο προηγούμενο δωμάτιο, «δεν είμαι εδώ για κανέναν».

Του μίλησα ανοιχτά και καθαρά για όσα γνώριζα, από τότε που υπηρετούσα ως επιλοχίας λόχου διοικήσεως στην τοπική μονάδα.

Για όσα μου έλεγε εμπιστευτικά αλλά και με έπαρση ο δεκανέας του Α2 –και ανήκε οργανικά στο λόχο. Για τις χειροβομβίδες στο φυλάκιο εισόδου ∙ καλά κρυμένες. Για το χοντρό σπάγγο στο φοριαμό του γραφείου του. Πάνω απ’ όλα για τα αντικομμουνιστικά σχέδιά του.

«Μόνος του τα σχεδίαζε;»

«Όχι…»

«Σου έλεγε ονόματα;»

«Πλαγίως… γι’ αυτό νόμιζα ότι είναι παραμυθατζής, με εμμονές.»

«Ποιοι ήταν; Ανώτεροί του;»

«Ο λοχαγός του στο Α2 και ο αντίστοιχος στη Μεραρχία.»  

«…τι άλλο;»

«Τον έβαζαν να κάνει παρακολουθήσεις. Όταν κάποτε πέρασε ο Θεοδωράκης από την πόλη τον είχε πάρει από κοντά, με πολιτικά ∙ τα είχε πρόχειρα στο φυλάκιο. Όλοι σιωπούσαν μπροστά του. Μπορεί και να τον φοβούνταν…»

«…τι άλλο;»

«…να, όταν έφευγε από την πόλη ο Θ. τον παραφύλαξε και πυροβόλησε για εκφοβισμό του.»

Πέρασε η ώρα με επαναλήψεις και ανάπτυξη λεπτομερειών. Έδειχνε φιλικός ∙ ίσως για να ανοιχτό. Η ματιά του δεν με άφηνε δευτερόλεπτο. Και η στιγμή που παίζονταν όλα έφτασε:

«Ποιος θα πιστοποιήσει όσα λες; Χωρίς μάρτυρες δεν στέκεται όρθιο τίποτε…»

«Ο Κώστας Τάδε και η Μαρία Δείνα. Τους μίλησα όταν σε γιορτή των λαμπράκηδων που πήγα με το «φίλο», αλλά δεν με πίστεψαν όπως φαίνεται.»

«Θα τους βρούμε, τώρα…»

Πήγε στο διπλανό δωμάτιο, αφού έκλεισε την πόρτα, και επίστρεψε σε κανένα τέταρτο. Άρχισα να φοβάμαι. Κι αν δεν βρίσκονταν οι μάρτυρες. Κι αν φοβόντουσαν ∙ αν δεν με αναγνώριζαν; Ίδρωσα παρόλο που έκανε κρύο.

Όταν βρέθηκαν μπρος μου ήμουνα παγωμένος.

Ευτυχώς όλα πήγαν κατ’ ευχή. Επανέλαβαν όσα τους είχα αποκαλύψει ∙ ηρέμησα. Γράφηκαν όλα, αφού περιλήφθηκαν και δυο ονόματα συμπατριωτών μου στους οποίους «είχα εμπιστευτεί όσα ήξερα, σε χρόνο ανύποπτο». Ήταν οι Δημήτρηδες Α και Β!

Γύρισα στο ξενοδοχείο, πήρα το σακούλι μου και αναχώρησα από την πόλη που με «φιλοξένησε» ένα ολόκληρο χρόνο, χωρίς ούτε μια μέρα άδεια, λόγω αδεκαρίας και έλλειψης χρόνου.

Το περίεργο είναι ότι αυτή η ιστορία χάθηκε στη λησμονιά του χρόνου .

(Συνεχίζεται)  

 

Κι όμως ελληνικό: Ο ανάπηρος... περπάτησε!!!

Βαλκάνιοι επαγγελματίες ζητιάνοι.

Η ζητιανιά (επαιτεία) είναι αδίκημα;  Τι γίνεται τότε με τους  ζητιάνους των φαναριών, των δρόμων και των πεζοδρομίων, των σταθμών του ηλεκτρικού; Επιτέλους  υπουργέ  κάνε  ένα μικτό κλιμάκιο που θα βγει παγανιά και θα τους κόψει τον πισινό;

Ακριβώς έντεκα χρόνια πριν…

Σε αποχαιρετάμε Τάκη μας

Καλό ταξίδι 
 από όλους μας

 

 

 

Η 26η Απριλίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Διανοητικής Ιδιοκτησίας

Παρά τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως πνευματικοί δημιουργοί και ως ΟΣΔ, εξ αιτίας των εξελίξεων στην Ελλάδα και την ΕΕ (όπως αναλυτικά παρουσιάσθηκε  στο Συνέδριο που πραγματοποίησε ο ΟΣΔ στις 6 και 7 Απριλίου με θέμα "Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΣΕ ΚΡΙΣΗ",   οφείλουμε και καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για την προστασία και την αποτροπή των κινδύνων που απειλούν τα πνευματικά δικαιώματα και τους δημιουργούς.

Έτσι η ημέρα αυτή αποτελεί μια ευκαιρία αναστοχασμού πάνω σε αυτά τα θέματα.

Ιστορία γι’ αγρίους

 

Του Χρήστου Πριτσαπίδουλα

- Γιαννακόπουλου

«Πρώτη μου επαφή» με το όνομα Μίκης Θεοδωράκης: Μεγαλώνω στο Μεσολόγγι, πριν τα είκοσί μου χρόνια, και ακούω ένα τραγούδι του από τζουκ μποξ και νιώθω κάτι να φτερακάει  μέσα μου… Την ίδια στιγμή τ’ όνομά του λέγεται χαμηλόφωνα ∙ γεννιούνται οι Λαμπράκηδες με το Μίκη αρχηγό (πρόεδρο;)

«Δεύτερη επαφή» : Δυό τρεις φίλοι  μου ακούστηκε ότι είναι λαμπράκηδες : Ακούω έντονα, «μακρυά απ’ αυτούς θα σε χαραχτηρίσουν». Δεν καταλαβαίνω από τέτοια κι έτσι αρχίζει ο υπόγειος διωγμός μου. Μου είχαν χρεώσει και επαφές μου με τη νεολαία της ΕΔΑ ∙ καλή αρχή…

«Τρίτη επαφή» : Είμαι στο στρατό επί Γεωργίου Παπανδρέου και στην παραμεθόρια μονάδα συμβαίνουν σκληρές καταστάσεις από υπηρεσίες του συντάγματος και του Τάγματος. Αγριεύομαι… Μια δυο τρεις και ειδοποιώ τα παιδιά στους λαμπράκηδες, να προσέχουν. Στο τέλος της θητείας με εντοπίζουν αυτοί που προετοιμάζουν το «μεγάλο χτύπημα». Γλιτώνω στο παραένα. Γυρίζω στη χαροκαμένη μάνα μου.

Ένα πρωί διαβάζω στις εφημερίδες ότι ανατινάχτηκε το γραφείο των λαμπράκηδων… Το λέω στους φίλους που ήταν έγκαιρα ενημερωμένοι, από «κάποιον» ειδοποιείται το ανώτερο όργανο της Οργάνωσης και μεταφέρομαι άρον άρον στην Αθήνα για να επαναλάβω ότι γνωρίζω. Μεταφορέας ο Δήμος, που τον θυμόμουνα από τότε που φοιτούσε στην Παλαμαϊκή Σχολή, ανηψιός του «καπετάνιου» (καθηγητή μου) –διαμένοντας σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο του σπιτιού μου. Τον σέβομαι και τον πιστεύω. Οδηγός του αυτοκινήτου ο οδηγός του βουλευτή Στρατή (και πρώην ΟΠΛΑτζής).

Επαναλαμβάνω τελικά όσα ξέρω και στον βουλευτή Εφραιμίδη ∙ με υποδέχτηκε στο διαμέρισμά του φορώντας ρομπ ντε σαπρ, πίνοντας ουίσκι, από κρακεράκια και νοστιμιές …σε σωληνάρια. Απίστευτα όλα αυτά για μένα.

Ο φόβος, από τη στιγμή που έφτασα στην Αθήνα, άρχισε να με κυριεύει. Επικαλέστηκα στους κομματικούς γνωριμία μου με την Κεντρώο βουλευτή Σπύρο Κατσώτα ∙ πονηρά σκεπτόμενος ακούμπησα και στον Κατσώτα, ώστε να γίνω περισσότερο πιστευτός, όταν η υπόθεση έπαιρνε διαστάσεις με μένα «πρωταγωνιστή». Το δέχτηκε ο σ. Βασίλης Εφρ. με διαφαινόμενη ικανοποίηση.

Επόμενη σκηνή από το έργο της ανατίναξης, με χειροβομβίδες:

Έπρεπε να μεταβώ στην πόλη του επεισοδίου –με συνοδεία, με διαβεβαίωσαν, από το γραφείο του Μίκη (Πειραιώς 4). Πάγωσα στην αρχή, που έπρεπε να πάω εκεί που δρούσε απροκάλυπτα μέρος της μετέπειτα Χούντας (αποδείχτηκε). Με ηρέμησε το γεγονός ότι θα συνοδευόμουν.

Το προηγούμενο βράδυ της αναχώρησής μου κοιμήθηκα στο χολ το μίνι διαμερίσματος του Χρόνη Μίσσιου (υπήρχε και αλληλοσυμπάθεια).

Έφτασα στις Σέρρες, μόνος… Κρύωνα.

(συνεχίζεται την επόμενη εβδομάδα)     

 

 

Η ηθική κατρακύλα

                          Η προτομή της Ασπασίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Tο πραξικόπημα των Συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου 1967.

H "Χούντα των Συνταγματαρχών" είχε καθιερωθεί να ονομάζεται το πραξικόπημα και η Χούντα που είχε επιβάλει το 1952 ο Νάσερ στην Αίγυπτο. Σε εκείνη συμμετείχαν πράγματι μόνο συνταγματάρχες, οι αυτοκληθέντες "Ελεύθεροι Αξιωματικοί".

O ρόλος του Παττακού ήταν μακράν ο σπουδαιότερος, καθώς, ως διοικητής του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων, ήλεγχε τις μονάδες των Τεθωρακισμένων που ήταν απαραίτητες για την κατάληψη της Αττικής. Είχε διοριστεί σ' αυτή τη θέση το 1966 ως έμπιστος «εθνικόφρων»

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ: Ο ΑΡΓΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

 4 XΡΟΝΙΑ   ΤΟ  ΚΜΕΕΘ - ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ  ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ  ΚΛΕΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΝΕΝΕΡΓΟ

ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ                                                                                                                                         

Όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθώ με αγωνία την πορεία του θεατρικού μουσείου που δημιουργήθηκε για να θυμίζει την πορεία των εργατών της θεατρικής Τέχνης, όπως και εκείνων των Γραμμάτων, των Καλών Τεχνών, της Ενδυματολογίας της Μουσικής.

Ξεκίνησε το 1938 με καλές προθέσεις για τον Πολιτισμό μας, εμπλουτίστηκε με κατάλοιπα τα επόμενα χρόνια, και στα τελευταία της Κρίσης ήρθε η κατάρρευση. Όλες δε οι προσπάθειες όσων το υποστήριζαν ήταν φωνή βοώντος …

ΝΤΡΟΠΗ, ντροπή, ντροπή… στους υπουργούς Πολιτισμού οι οποίοι πέρασαν από το θώκο ( που δημιούργησε η Χούντα ∙ το ξεχάσαμε ) και τ’ άφησαν φτωχό. Ντροπή και σε κείνους που το χρησιμοποίησαν για ιδιοτελείς σκοπούς.

Ντροπή στους « μεγάλους » της θεατρικής μαρκίζας που εισπράττουν και δεν δίνουν πεντάρα τουλάχιστον για τη συντήρησή του. Ντροπή στους Οργανισμούς είσπραξης που δεν το συντηρούν και το παράτησαν απροστάτευτο.

ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟ

 ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΑΙ ΔΗΛΩΝΑΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ.  Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΟΠΟΥ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΝ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ.

 

Σε αστυνομικό κλοιό το κτίριο της Πρυτανείας σήμερα πριν από την πορεία των αντιεξουσιαστών

Οι αστυνομικοί έχουν σχηματίσει έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από το κτίριο, αποκλείοντας την πρόσβαση.

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

 

Του Χρήστου

ΠΡΙΤΣΑΠΙΔΟΥΛΑ-ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

δημοσιογράφου

Πέρασε και το Πάσχα –η Λαμπρή για μένα- έφαγα κοκορέτσι και κεφαλάκι που απαγορεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το χάρηκα, δεν κοιμήθηκα μεσημέρι, η κουβέντα μας «έφαγε» τις ώρες ∙ το βράδυ στην πλατεία της Κάτω Αχαγιάς κόσμος και κοσμάκης, δεν έπεφτε καρφίτσα. Οι πάμπολλες καφετέριες δούλεψαν επιτέλους ∙ ολόκληρος χειμώνας πέρασε νεκρός –και με το φόβο του ΣΔΟΕ.

Δευτέρα, και οι περισσότεροι «Αθηναίοι» και «Πατρινοί» έφυγαν τρέχοντας και συνωστίστηκαν στην αιωνίως κατασκευαζόμενη «εθνική» οδό (να την κάνει… πολλά τα λεφτά μάνα μ’) ∙ μέχρι να μπουν στην Αθήνα οι πρώτοι, και να τρυπώσουν στα διαμερίσματά τους, στη μοναξιά τους. Θα ξαναδούν ουρανό και χώμα στις άλλες γιορτές, αν ζουν «τα γερόντια» τους που τους τροφοδοτούν με κοτόπουλα, λαδάκι, πατατούλες και κανα φραγκάκι.

Τρίτη μετά το Πάσχα, η γυμνή ζωή επέστρεψε στη μικρή τσιγγανο-ελληνική πόλη μας, η πεζοδρόμηση του κέντρου της προχωρεί και μπορεί να ολοκληρωθεί όταν συμπληρωθεί χρόνος –καλώς εχόντων των πραγμάτων. Διαβάζω συνέντευξη της περίφημης τραγουδίστριας δημοτικών τραγουδιών Γωγώς Τσαμπά στο LIFO του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου και βλέπω μπροστά μου ένα σεμνό κανονικό κορίτσι που αγαπάει τη δουλειά και την οικογένειά του.

Ευτυχώς στην τηλεόραση και ορισμένα ραδιόφωνα έπαιξαν καλά δημοτικά αυτές τις μέρες και κουνήθηκαν όσοι Έλληνες δεν φοβούνται τις λοιδορίες των «ευρωπαίων».

Πόσο παλιά είναι αυτή η ιστορία –και πόσο ευεξήγητη η διακοπή εκδόσεως δίσκων από τις «μεγάλες» εταιρίες (πολυεθνικές), που έσβησαν από το χάρτη τους λαμπρούς καλλιτέχνες, για να λάμψουν οι άγευστοι «έντεχνοι» ∙ πάνε 40 χρόνια από τότε… μαζί με τους δημοτικούς οι παραγωγοί των πολυεθνικών «σκότωσαν» και τις δρώσες γενιές του λαϊκού μας τραγουδιού. Τώρα, ξαναπουλάνε και κερδοσκοπούν με τις επιτυχίες των «παλιών» ∙ τι δίνουν στους επιζώντες και τους απογόνους αφήστε τα. Είναι μια πονεμένη ιστορία που βαρύνει πολλούς και φυσικά τις κυβερνήσεις των υπόδουλων Ελλήνων, που πέρασαν…

Από την πλατεία Δημοκρατίας (ποιας απ’ όλες δημοκρατία;) που γράφω αυτό το σημείωμα, περνούν από μπροστά μου: ανάπηρος επαίτης πάνω στο χειροκίνητο καρότσι του, πάντα αγριεμένος …απαιτεί τον οβολό ∙ όταν τελειώνει τη «δουλειά» του, στην άλλη γωνία καβαλάει το ποδήλατο και φεύγει ευτυχισμένος.

Και η γυφτοπούλα, η Μαρία, κάθεται ντροπαλή στην πόρτα και περιμένει… Όσο για την Διονυσία -αυτή είναι λευκή, μάλλον «αγνώστου πατρός»- ζητάει με επιμονή και μονότονα ένα «ευρουλάκι» για ν’ αγοράσει «τσωμάκι». Στο τέλος συμβιβάζεται με πενηνταράκι. Φεύγει τρέχοντας να το δώσει στη μεγάλη αδερφή που περιμένει στ’ απέναντι παγκάκι. Τα γνωρίζω από τότε που γεννήθηκαν. Οι διπλανές παρέες χασκογελούν, σχολιάζουν με δόσεις ρατσισμού…

Το βράδυ, στο σπίτι, ταϊζονται τα γατιά, ψευτοτρώμε ενώ η τηλεόραση «παίζει» ειδήσεις ∙ ψήγματα από αλήθειες, υπερβολές για να χτυπηθούν οι αντίπαλοι του κόμματος που υποστηρίζεται, ακκισμοί από τις κοπέλες (όλων των ηλικιών) σε γλώσσα δήθεν δημοσιογραφική, που σκοτώνει τα ελληνικά ∙ παρουσιάζουν τις «πληροφορίες» και τους σχολιαστές που «όλα τα ξέρουν κι όλα τα μαχαιρώνουν».

Κοιμόμαστε με την τηλεόραση αναμμένη  -τώρα διαφημίζει, μαχαίρια, παντόφλες, φάρμακα, συσκευές παντός είδους και αυτοκίνητα… πολλά αυτοκίνητα. Κυκλοφορούν στον εγκέφαλό μου και χαμογελάω ευτυχισμένος.

ΟΙ METAΝΑΣΤΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ''ΚΕΝΤΡΟ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΧΑΚΗ'' ΣΤΙΣ ΕΓΚΑΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΩΗΝ ΕΡΤ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΕΝΤΡΟ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ

 

ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ... ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ "ΦΟΙΒΟΣ

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην ΕΕ και το Ευρωκοινοβούλιο, (όπως αναλυτικά παρουσιάστηκαν και στο διήμερο Συνέδριο που διοργάνωσε ο ΟΣΔ ΦΟΙΒΟΣ στις 6 & 7 Μάρτη) ο Οργανισμός μας με λοιπούς ΟΣΔ του οπτικοακουστικού προέβη σε παρέμβαση προς τους Έλληνες Ευρωβουλευτές για την ανάγκη προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων.Η ενέργεια αυτή πραγματοποιήθηκε παράλληλα και με αντίστοιχες παρεμβάσεις άλλων ομάδων δημιουργών και συγγενικών δικαιούχων στην Ελλάδα και τις λοιπές χώρες της ΕΕ προς το Ευρωκοινοβούλιο

Κηδεύτηκε σήμερα η Μαρία Λουλέ ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ στο νεκροταφείο της Καισαριανής

Σε ηλικία 98 ετών «έφυγε» χτες από τη ζωή η  Μαρία Λουλέ, γυναίκα του ιστορικού στελέχους του Κόμματος, Κώστα Λουλέ.


Την  Μαρία αποχαιρέτησε εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ η Αλέκα Παπαρήγα. .Κατά τη διάρκεια της πολιτικής κηδείας στεκόταν τιμητική φρουρά πλάι της από μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ανάμεσά τους και ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος Δημήτρης Κουτσούμπας.

Παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ και αντιπροσωπεία από το ΚΣ της ΚΝΕ. Παρευρέθηκαν επίσης ο Σπ. Λυκούδης, βουλευτής από το Ποτάμι, ο εκδότης Στ. Ψυχάρης, ο δήμαρχος Καισαριανής Ηλ. Σταμέλος, οι παλιοί δήμαρχοι της πόλης Π. Μακρής και Γ. Κατημερτζής, ο πρώην πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Ν. Κιάος και ο Κ.Κοντογιαννης φίλος της οικογένειας και διευθυντής της Δραματικής Σχολής Αθηνών.

Με λόγια αγάπης και βαθιάς συγκίνησης από την οικογένειά της την αποχαιρέτησε η κόρη της Νίτσα Λουλέ.

Η Μαρία Λουλέ γεννήθηκε στη Λάρισα την 1η Σεπτέμβρη του 1917. Στις 18 Μάρτη του 1945 παντρεύεται τον Κώστα Λουλέ, ιστορικό στέλεχος του Κόμματος. Γεννάει τα δύο της παιδιά, την Νίτσα και τον Δημήτρη, σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας. Συλλαμβάνεται τον Οκτώβρη του 1948 και μεταφέρεται στις φυλακές του Αβέρωφ, όπου παραμένει υπόδικη για τριάμισι χρόνια. Μοναδική κατηγορία σε βάρος της ότι είναι η γυναίκα του Κώστα Λουλέ και αδελφή του Βασίλη Μπαρτζώτα (Φάνη). Από τις φυλακές Αβέρωφ γράφει στο σύντροφό της Κώστα Λουλέ, σε ένα από τα γράμματα, που καταφέρνει παράνομα να του στείλει, με ημερομηνία 25/9/1950: "Είμαι ευχαριστημένη από το σχολείο που βρέθηκα, παρακολουθώ πολλά μαθήματα, όσα βέβαια μου επιτρέπει η υγεία μου". Αφέθηκε ελεύθερη, γιατί ουσιαστικά δεν υπήρχε καμία κατηγορία σε βάρος της.
Η Μαρία Λουλέ συλλαμβάνεται ξανά, μαζί με το σύζυγό της Κώστα, με το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη του '67 και μεταφέρονται στα Γιούρα, όπου παραμένει ως το χειμώνα του '68. Μετά μεταφέρεται στην Αλικαρνασσό από όπου και αποφυλακίζεται το καλοκαίρι του '69.
Η Μαρία Λουλέ αντιμετώπισε όρθια όλες τις διώξεις, τις φυλακίσεις, τις δυσκολίες της παρανομίας, με πίστη στο Κόμμα και τα ιδανικά του. Η πίστη και η αφοσίωσή της στο Κόμμα, αλλά και η στήριξη της οικογένειάς της, ιδιαίτερα των εγγονών της, τη βοηθά να σταθεί όρθια και στη μεγάλη δοκιμασία που πέρασε όταν σε αυτοκινητικό δυστύχημα τον Απρίλη του 1991 χάνει το γιο της Δημήτρη, τη νύφη της Αννα και τον εγγονό της Κωνσταντίνο.
Η Κεντρική Επιτροπή εκφράζει τα συλλυπητήριά της στην οικογένεια της συντρόφισσας Μαρίας, στην κόρη της, στα εγγόνια και στα δισέγγονά της».

ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΗΠΟΥ

Το συναντάτε στην είσοδο από Ηρώδου Αττικού δίπλα στην Προεδρική Φρουρά  και είναι πνιγμένο στο πράσινο,  κρίμα να μην μπορεί να κρατήσει τον κόσμο.

 

 

 

 

 

 

 

 

Αστυνομικοί έλεγχοι σήμερα στην Αθήνα απο την ομάδα ΔΙΑΣ

Στην Πλατεία Κλαυθμώνος από το 1972 ουδέποτε λειτούργησαν οι κυλιόμενες σκάλες στα πεζοδρόμια των οδών Δραγατσανίου και Παπαρρηγοπούλου που ανήκουν στο υπόγειο γκαράζ. Τώρα είναι σκουπιδότοποι, βρωμιά και αποθηκευτικοί χώροι

 Το υπόγειο γκαράζ που ανήκουν και οι κυλιόμενες σκάλες δημοπρατήθηκε το 1972 με το σύστημα της αντιπαροχής. Η ανάδοχος εταιρεία θα το κατασκεύαζε με δικά της έξοδα, θα ελάμβανε την εκμετάλλευσή του για ορισμένο χρονικό διάστημα και μετά θα περνούσε στον Δήμο Αθηναίων.