ΣΥΝΘΗΚΗ 97 MIA ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΙΣ «ΔΟΥΛΕΣ» ΤΟΥ ΖΑΝ ΖΕΝΕ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΕΧΝΗΣ art 63 ΠΟΥ ΣΤΕΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ‘’ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΑΔΗ’’

Ο όρος «Συνθήκη» συναντάται συχνά στη γλώσσα του αυτοσχεδιασμού και της υποκριτικής, με την έννοια της «νέας υπόθεσης» πάνω στο έργο, ενός μαθηματικού «έστω ότι» . Με αυτόν τον τρόπο ο ηθοποιός ερευνά εκ νέου τα δεδομένα του θεατρικού κειμένου, δοκιμάζει ,και προσεγγίζει από διαφορετική σκοπιά τον ρόλο.

«Μέχρι σήμερα, το κύριο αντικείμενο υπήρξε ο χαρακτήρας και οι συνθήκες δεν ήταν παρά δευτερεύουσες· σήμερα, πρέπει οι συνθήκες να γίνουν το κύριο αντικείμενο και ο χαρακτήρας να γίνει το δευτερεύον». Η επικαιρότητα της πρότασης του Ντιντερό (1757) αποτελεί τη βάση για την προσέγγιση του έργου του Ζενέ Οι Δούλες. Η σύγκρουση εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου μεταφέρεται από το σπίτι σ’ έναν άλλο χώρο. Η νέα αυτή συνθήκη επιτείνει τη σύμβαση του «θεάτρου εν θεάτρω» και η ψευδαίσθηση της ψευδαίσθησης των ηρωίδων του Ζενέ γίνεται πραγματικότητα. Η απρόσωπη και συνεπώς δυσδιάκριτη στις μέρες μας εξουσία μετατρέπει τις ανθρώπινες ζωές σε αριθμούς και το θέατρο γίνεται ο τόπος όπου επανέρχεται το απωθημένο.

Σκηνοθεσία-επιμέλεια κειμένου: Ομάδα «ΤΛΩ»

Ερμηνεύουν: Κατερίνα Κρέπη, Μαίρη Χάγια